پاسخ به پرسش‌های مطرح شده، به دو عامل اصلی بستگی دارد؛ یکی از آنها میدان دید تلسکوپ است، یعنی هر تلسکوپ چه پهنه‌ای از آسمان را پوشش می‌دهد. برخی از تلسکوپ ها برای مشاهده مناطق وسیعی از آسمان با جزئیات کمتر، مفید هستند و به عنوان تلسکوپ های پیمایشی برای شناسایی اجرام برای تحقیقات بیشتر یا نگاه کردن به کیهان در مقیاس بزرگ کار می‌کنند. مانند اقلیدس که اخیراً پرتاب شده است. در حالی که دیگر تلسکوپ‌ها، مانند تلسکوپ فضایی هابل، به مناطق کوچکی از آسمان با جزئیات زیاد نگاه می‌کنند، که برای مطالعه اجرام خاص مفید است.
عامل مهم دیگر برای تلسکوپ های فضایی طول موجی است که با آنها کار می‌کنند. هم تلسکوپ فضایی هابل و هم تلسکوپ فضایی جیمز وب برای مطالعه اجرامی مانند کهکشان ها استفاده می شود، اما آنها این کار را در طول موج های مختلف انجام می دهند. هابل عمدتاً در طول موج نور مرئی مانند چشم انسان عمل می کند، در حالی که وب در مادون قرمز عمل می‌کند. این بدان معناست که آنها می توانند جنبه‌های مختلف یک شیء را ببینند.
این تصویر جیمز وب گره های غبار و گاز را نشان می‌دهد که بازوهای این کهکشان را تشکیل می‌دهند. همانطور که ستارگان جوان جدید از غبار و گاز متولد می‌شوند، تابشی از خود ساطع می‌کنند که به دانه های غبار اطراف آنها برخورد می‌کند و باعث می شود که غبار در مادون قرمز بدرخشد. ستارگان جوان همچنین در طول موج فروسرخ به خوبی می درخشند و درخشان ترین مناطق نشان دهنده کانون های تشکیل ستاره است.
تصویر هابل همان کهکشان را نشان می‌دهد اما در طول موج متفاوتی دیده می‌شود و در اصل در سال 2018 گرفته شده‌است. در حالی که نمای مادون قرمز وب به آن اجازه می‌دهد تا از میان ابرهای غبارآلود نگاه کند، در محدوده نور مرئی که هابل در آن عمل می کند، رشته های تاریکی ایجاد می‌شود که دید آن را مسدود می‌کنند.
