بسیاری از ویژگی‌های رفتاری ممکن است به ارث برده شوند اما نژاد تنها تا حدودی اغلب رفتارها را پیش‌بینی می‌کند یا حتی برای برخی از ویژگی‌ها مانند محبت یا عصبانیت اصلا قابل پیش‌بینی نیست.
الینور کارلسون، یکی از نویسندگان این مطالعه که بیش از ۲ هزار سگ و بیش از ۲۰۰ هزار پاسخ صاحبان آن‌ها را بررسی کرده است می‌گوید: «ژنتیک در شخصیت هر سگ به طور جدا نقش دارد اما نژاد این ویژگی‌ها را به‌طور موثر پیش‌بینی نمی‌کند.»
با این حال گاهی اوقات چنین کلیشه‌هایی در قانون نیز یافت می‌شود به طور مثال ممنوعیت نژاد پیت بول در بریتانیا و در بسیاری از شهرهای ایالات متحده دیده می‌شود.
محققان دی‌ان‌ای ۲ هزار و ۱۱۵ سگ دو رگه یا تک نژادی را برای یافتن تغییرات ژنتیکی رایج که می‌تواند به پیش‌بینی رفتار آن‌ها کمک کند توالی یابی کردند. آن‌ها این موضوع را با پاسخ به سوالات ۱۸ هزار و ۳۸۵ صاحب سگ ترکیب کردند.
سایت مورد استفاده محققان، داروینز آرک (Darwin’s Ark) نام دارد و یک پایگاه دسترسی آزاد به داده‌ها را نشان می‌دهد که اطلاعات ارائه شده از سوی صاحبان درباره رفتار حیواناتشان را گردآوری می‌کند.
محققان در تحلیل‌های خود کلیشه‌هایی را که احتمالا پاسخ‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهند در نظر گرفتند.
آن‌ها تعاریف ثابتی برای برخی رفتارها مانند اطاعت، معاشرت یا علاقه به اسباب‌بازی‌ها را ایجاد کردند. صفات فیزیکی نیز مورد مطالعه قرار گرفت.
دانشمندان در نهایت ۱۱ مکان در ژنوم مرتبط با تفاوت‌های رفتاری از جمله اطاعت، توانایی بازیابی یک شی یا زوزه کشیدن را پیدا کردند.
در این موارد نژاد نقش مهمی داشت. بیگل‌ها و سنت‌اوبرها تمایل بیشتری به زوزه کشیدن دارند. بردرکولی‌ها مطیع‌تر از شیبا اینوها هستند. اما این مطالعه نشان داد استثناهایی نیز وجود دارد.
بنابراین حتی اگر لابرادورها کمتر احتمال داشته باشد که زوزه بکشند اما هشت درصد آن‌ها همچنان این کار را انجام می‌دهند. و اگر ۹۰ درصد از سگ‌ها با نژاد تازی اسباب‌بازی خود را خاک نمی‌کنند اما سه درصد این کار را به‌طور مرتب انجام می‌دهند.
نژاد در مجموع تنها ۹ درصد از تغییرات رفتاری را توضیح داده است. با این حال سن، ویژگی‌های خاصی مانند سرگرمی با اسباب بازی را بهتر پیش‌بینی می‌کرد. از سوی دیگر ویژگی‌های فیزیکی پنج برابر بهتر از نژاد می‌توانند رفتار را پیش‌بینی کنند.
قبل از دهه ۱۸۰۰ سگ‌ها اغلب برای نقش‌هایی مانند شکار، نگهبانی از خانه یا گله‌ها پرورش پیدا می‌کردند. اما این مطالعه اشاره می‌کند که مفهوم «نژاد مدرن سگ‌ها با تاکید بر آیده‌آل‌های فیزیکی و خلوص نژاد یک اختراع ویکتوریایی [دورانی که دنیا در حال پیشرفت به سمت صنعتی شدن بود] است.»
سگ‌های درون یک نژاد ممکن است رفتار متفاوتی داشته باشند. برخی از آن‌ها تغییرات ژنتیکی را از اجداد خود به ارث برده‌اند و برخی دیگر نه. از سوی دیگر جامعه‌پذیری نسبت به انسان در سگ‌ها بسیار ارثی است گرچه وابسته به نژاد نیست.
محققان نقطه‌ای را در دی‌ان‌ای سگ پیدا کرده‌اند که می‌تواند چهار درصد از تفاوت‌های اجتماعی را بین سگ‌ها توضیح دهد و این مکان مربوط به نقطه‌ای است که در ژنوم انسان مسئول تشکیل حافظه طولانی مدت است.
کاتلین موریل، نویسنده اصلی این مطالعه در یک نشست مطبوعاتی گفت: «ممکن است درک اجتماعی بودن نسبت به انسان در سگ‌ها به درک چگونگی رشد و یادگیری مغز کمک کند.»
گام بعدی به گفته او، بررسی اختلالات رفتاری در سگ‌ها و ارتباط احتمالی آن‌ها با انسان است.
این محقق توضیح داد که «شما نمی‌توانید از سگ بپرسید که مشکلات، افکار و اضطراب‌هایش چیست اما شناخته شده است که آن‌ها زندگی عاطفی غنی‌ای دارند و از اختلالاتی رنج می‌برند که خود را در رفتارشان نشان می‌دهد.»
بنابراین درک ارتباط بین نژاد و رفتار می‌تواند به تعیین اینکه کدام ژن مسئول برخی از اختلالات روانپزشکی در انسان هستند مانند اختلال وسواس فکری کمک کند.
