نیروی دریایی ایالات متحده با استفاده از داده‌های به‌دست‌آمده از یک شبکه محرمانه از سنسورهایی که برای ردیابی زیردریایی‌های دشمن طراحی شده است، «یک ناهنجاری منطبق با درون‌پاشی یا انفجار» را در زمان قطع ارتباط زیردریایی تایتان با کشتی پشتیبان خود، شناسایی کرده بود.
به گفته یکی از این مقامات، این اطلاعات در اختیار گارد ساحلی آمریکا قرار گرفت و آن‌ها منطقه جستجو را محدودتر کردند. بااین‌حال به این علت که نشانه دیگری از وقوع چنین فاجعه‌ای وجود نداشت، تیم‌ها به جستجو ادامه دادند.
داده‌های به‌دست‌آمده از این سنسورهای محرمانه با اطلاعات هواپیمای نظارتی P-۸ نیروی دریایی آمریکا و همچنین سونار شناور روی سطح ترکیب شدند تا مکان تقریبی زیردریایی مشخص شود. در ادامه، تجزیه‌وتحلیل داده‌های صوتی زیردریایی و اطلاعات مربوط به محل ایجاد سروصدا به دریابان گارد ساحلی آمریکا، «جان ماگوئر» تحویل داده شد.
یکی از مقامات نیروی دریایی آمریکا گفته از آنجایی‌که شواهد بیشتری وجود نداشته است، اعلام مرگ ۵ سرنشین این زیردریایی نوعی بی‌مسئولیتی بود و به همین دلیل جستجوها ادامه پیدا کرد تا به شواهد بیشتری دست پیدا کنند.
اما حالا با پیداشدن قطعات این زیردریایی در فاصله تقریباً ۵۰۰ متری سینه لاشه کشتی تایتانیک، مرگ این افراد تأیید شده است. درحقیقت گارد ساحلی آمریکا و همچنین OceanGate، شرکت مالک زیردریایی تایتان پس از دستیابی به شواهد بیشتر و قاطعانه‌تر، مرگ ۵ گردشگر تایتانیک را اعلام کرده‌اند.
درحال‌حاضر نمی‌دانیم تجزیه‌وتحلیل صداها چگونه در اختیار تیم‌های جستجو قرار گرفته بود یا اینکه چرا نیروی دریایی آمریکا، حالا و پس از تأیید مرگ سرنشینان زیردریایی تایتان تصمیم گرفته خبر شناسایی صدای انفجار با استفاده از تجهیزات محرمانه را اعلام کند. شاید به این دلیل که هنوز امیدی برای پیداکردن سرنشینان تایتان وجود داشته باشد، نیروی دریایی آمریکا چنین خبری را اعلام نکرده بود.
